Uwielbiam książki pisane przez samo życie, z drugiej strony wzbudzają we mnie najsilniejsze emocje. Z "Kato-tatą" było identycznie. Złość, wręcz wzburzenie, smutek i czarna rozpacz. Bohaterem jest autorka Halszka Opfer. Odkąd pamięta dzieciństwo było stekiem bólu i strachu przed ojcem. Zwyrodnialec molestował rodzeństwo, ale to właśnie ona była ulubienicą w jego chorych "gierkach". Halszka przyzwyczajona do bestialskich czynów, sądziła, że w innych rodzinach to normalne. Pełna obrzydzenia i sparaliżowana lękiem nie mogła nic poradzić. Co gorsze nikt nie mógł jej pomóc. Matka wiedząc o tym wszystkim pozwalała na niegodziwe praktyki, a rodzeństwo siedziało cicho. Wgłębiając się dalej w lekturę, odkrywamy świat najprawdziwszej patologii, przemoc, alkohol, gwałty, molestowanie, znęcanie się psychiczne i fizyczne. Jak małe dziecko może bronić się przed taką lawiną zła?
Mówi się, że patologia rodzi patologię. W książce nie brakuje przykładu w postaci brata Halszki, ale także starsza siostra świętą nie jest. Mała dziewczynka naznaczona piętnem z dzieciństwa nie może poradzić sobie również w późniejszym życiu. Czy jest jakieś światełko nadziei w tunelu?


"Kato-tata" bardzo mną wstrząsnął. W pewnym momencie naszła mnie dość drastyczna myśl: "Na jej miejscu dawno bym się zabiła". Nie mogłabym wytrzymać tylu cierpień jakich doświadczyła Halszka. Dla mnie jest to wręcz nie do przeżycia.

Napisałam krótko, bo o tego typu tematach nie potrafię wypowiadać się dłużej. łzy same cisną się do oczu.
Jest jeszcze druga część: "Monidło- życie po Kato-tacie", mam zamiar i tę książkę przeczytać. Już wiem, że czeka mnie następna ciężka przeprawa przez morze chusteczek.

Publikację pozostawiam bez oceny.