Davis Twierdzi, że portrety kobiet, mężczyzn i dzieci to najbardziej pasjonujący i najtrudniejszy z tematów fotograficznych. Pisze wprost, "..relacje między rzeczywistością, a jej artystyczną wizją w fotografii portretowej są szczególnie skomplikowane, a ich możliwości interpretacyjne otwierają ogromne pole do popisu dla twórczych fotografów."

Każdy gest, grymas twarzy, ułożenie ciała, spojrzenie, tworzą naturalistyczny obraz osoby i jej charakteru, jednakże wszystko co wymieniłam może stworzyć sfałszowany obraz rzeczywistości. Jedyną osobą, która wie jak jest na prawdę, jest sam autor ujęć.

Jak powszechnie wiadomo to nie aparat robi zdjęcia, a fotograf i na nic dyskusje, że jest inaczej. Owszem zdarza się narzekać "amatorom" na sprzęt. Mogę się zgodzić z tym, że lepszy aparat, czy obiektyw ułatwia pracę, ale najważniejsza jest nasza wyobraźnia.

Ważna okazuje się relacja i więź między fotografem, a modelem, o czym wspominał Bolesław Lutosławski we wspaniałej publikacji "Alchemia Portretu" (RECENZJA). Dużo tak zwanego luzu na sesji, między ujęciami rozładowuje napięcie wywołane stresem pozującego.

Autor zaznacza, że motywacja modelującego i odczucia oraz intencje fotografa to dwa aspekty, z których rodzą się zdjęcia portretowe. Fotograf musi być po części reżyserem i psychologiem, często instruować modeli jak mają pozować, co w wielu przypadkach jest syzyfową pracą.

Artysta wyróżnia kilka profili osobowości modeli. Prócz tego opisuje jak zmienia się charakter człowieka podczas sesji gdy na plan "wchodzą" rekwizyty, kolorowe stroje, różnorakie (niekiedy fantazyjne) makijaże. Również gesty i oświetlenie w istotny sposób podkreślają indywidualność postaci.

W książce poruszono problem sztuczności w ujęciach. Davis zadał sobie pytanie: Czy każdy dobry portret musi być w jakikolwiek sposób aranżacją? Na myśl przychodzi mi tylko jedna odpowiedź, mianowicie: Niearanżowane portrety znajdują się jedynie w reportażu lub niekontrolowanych chwilach, gdzie ludzie nie wiedzą, że są w danym momencie fotografowani.

A teraz ciekawostka. Ile z Was próbowało zrobić sobie ciekawy i (o zgrozo) ostry (tam gdzie trzeba) autoportret? Zgadzam się z Davisem-autoportrety nie są zbyt (w większości) udanymi portretami. "Potrzeba wielu umiejętności by wyszło coś ciekawego"


W końcu oczy są zwierciadłem duszy, czyż nie? Nawiązywanie kontaktu wzrokowego ma w sobie nić magii. Po części po nim poznajemy jaką ktoś ma osobowość.
Z "Portretów" możemy nauczyć się min. jak zamrażać dynamiczne momenty w miejscu.


Teraz negatywy. Najbardziej to co mnie uderzyło na pierwszy rzut oka, to same zdjęcia załączone w książce. Przeglądając je miałam wrażenie jakoby Harold Davis umiłował sobie photoshop'owskie urządzenie "blur". Retusze wyglądają nieprofesjonalnie, choć sam wspomniał by nie przesadzać ze sztucznością. Co autor miał przez te słowa na myśli? Nie wiem. Na szczęście to koniec negatywów. Książka jest bardzo czytelna. Każdy rozdział i podrozdział jest bardzo zrozumiały. Na końcu znajduje się słowniczek, dzięki któremu nawet amatorzy zrozumieją przesłanie.

"Portrety" poleciłabym raczej osobom początkującymn, chcącym zacząć swą przygodę z fotografią. Zaawansowani użytkownicy swoich "puszek" prawdopodobnie nie znajdą tu nic nowego, czego wcześniej by nie wiedzieli. Osobiście dowiedziałam się tylko dwóch rzeczy. Zawsze coś.