Tytuł: Życie na ulicy
Autor: Danielle Steel
Rok wyd.: 2012 (G+J Książki)
Gatunek: Literatura faktu, Z życia wzięte
Ilość stron: 143

"Życie na ulicy to opowieść zaskakująca, niezwykła, wzruszająca. Osobista, bo oparta na prawdziwych wydarzeniach, relacja Danielle Steel z jej 11-letniej działalności na rzecz bezdomnych w San Francisco"



Danielle Steel, to autorka, której nie trzeba przedstawiać. Wydaję mi się, że większość molów książkowych, przynajmniej raz w życiu przeczytało chociażby jedną z jej 70 powieści. "Życie na ulicy" jest jedną z wyjątkowych książek, bliskich jej sercu. Tragedia w postaci samobójczej śmierci syna, natchnęła ją do zrobienia czegoś, co wymagało dużego nawału pracy, czasu i poświęcenia - pomocy bezdomnych. Jak sama twierdzi, pewnego razu, podczas modlitwy usłyszała w swojej głowie, że właśnie tej grupie ludzi musi pomóc. Na początku wzbraniała się przed tym jak mogła, ale z czasem zrozumiała, że to jedyne rozwiązanie, by uporać się ze śmiercią bliskiej osoby, która notabene miała w zamiarze zająć się sytuacją bezdomnych.
Autorka przez 11 lat wraz z grupą kilku znajomych - ochotników, rozwoziła paczki, które zapewniały przetrwanie w mroźne dni. Z początku paczka składała się z kurtek, skarpetek i butów, ale z czasem asortyment zaczął się powiększać, tak jak i liczba potrzebujących. Ogrom problemu jaki zobaczyła na własne oczy, zmroził jej krew w żyłach. Nie spodziewała się spotkać tak wielkiego nieszczęścia pośród bliźnich, a jednak ludzie, których napotkała na swojej drodze zmieniły jej pogląd na niektóre sprawy i odmieniły życie. Danielle Steel opisała kilka przypadków, wyjątkowo tkwiących w pamięci, zarówno tych dobrych, jak i złych.
Zgodzę się ze stwierdzeniem, że książka jest wzruszająca, bo jak cierpienie innych ludzi może nie wzruszać? Ogrom nieszczęść, który spotyka bezdomnych jest zatrważający i nie piszę tu tylko o alkoholikach, bo taki stereotyp raczej u nas, w Polsce panuje. Bezdomny - to pewnie przepił całe życie, przez co stracił prace, dom i rodzinę. Często ludzie znajdują się na ulicy przez zwykły zbieg okoliczności, tak jak jeden z bohaterów książki. Co więc, jest motorem napędzającym przetrwanie w tak srogich warunkach? Danieel Steel twierdzi, że nadzieja i dawanie jej potrzebującym. Nadzieja na to, że kiedyś będzie dobrze.


A teraz jeden minus, który bardzo nie spodobał mi się w książce. Steel praktycznie, na każdym kroku podkreślała to, jak bardzo bezdomni byli jej wdzięczni, jak to ją błogosławili itp. przy czym wydała mi się osobą nieskromną, potrzebującą pochwały w stylu : "Zobaczcie jak bardzo im pomogłam, powinni mi być wdzięczni, jaka ja jestem super". Niestety odniosłam tego typu wrażenie nie raz, i nie dwa, może mylne, ale jednak pozostawiające niesmak.
Książka jest typową historią z życia wziętą, zmuszającą do refleksji nad życiem, postępowaniem innych i docenieniem tego co mamy - ciepłym łóżkiem, czy miską pełną zupy, o której ludzie ulicy mogą czasami tylko pomarzyć.